Zasady przyznawania byłym posłom pomocy materialnej – komunikat CIS

Podstawą prawną do udzielania pomocy byłym posłom jest art. 41 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora, która weszła w życie 1 lipca 1996 r., a więc 23 lata temu. Oznacza to, że zawarta w artykule ocena, że jest to „przedziwna sytuacja i niezrozumiała regulacja”, powinna być zaktualizowana o świadomość, że są to zasady obowiązujące od wielu kadencji.
Z przepisu tego wynika dalsza konsekwencja: fundusz świadczeń socjalnych, z którego mogą korzystać byli parlamentarzyści, funkcjonuje na zasadach określonych w ustawie z 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Oznacza to, że zasady obowiązujące w Sejmie są ściśle powiązane z tymi, jakie dotyczą każdego większego zakładu pracy, zatrudniającego co najmniej 50 osób. Warto też podkreślić, że art. 2 pkt 5 tej ustawy, definiując osoby uprawnione do korzystania z takiego funduszu, wymienia także byłych pracowników i ich rodziny, co jest odpowiedzią na inną z podniesionych w tekście wątpliwości: „Nie wiem, czy tego typu świadczenia są w innych miejscach pracy, gdzie były pracownik może występować o bezzwrotne świadczenie finansowe”.

Daleko posuniętym skrótem myślowym i nadużyciem, jest przypisywanie marszałkowi Sejmu Markowi Kuchcińskiemu osobistej roli w przyznawaniu zapomóg dla byłych posłów. Obowiązujący w Sejmie od wielu lat system ma charakter zobiektywizowany i nie są to decyzje przygotowywane jednoosobowo. Wnioski byłych parlamentarzystów są opiniowane przez powoływany przez Prezydium Sejmu Zespół do Spraw Pomocy Socjalnej. Jego przewodniczącym jest jeden z wicemarszałków Sejmu, a członkami pięcioro posłów, reprezentujących wszystkie kluby parlamentarne. Oznacza to, że sprawami socjalnymi zajmuje się wyspecjalizowana grupa parlamentarzystów, wspierana przez urzędników Kancelarii Sejmu, i nie jest to procedura osobiście nadzorowana przez Marszałka Sejmu.